Կարոտի, ապրելու, սփոփանքի բառեր էին որոնում նրանք, որոնք  խնկարկման հետ բարձրացան երկինք՝ խոստանալով, որ սխրանքի ու նվիրումի հերոսական այս օրինակը կդառնա փյունիկ՝ սերնդակիցների ու ընկերների համար, իսկ տղաների չիրականցած երազանքներն ու նպատակները կիրագործվեն կրտսեր ընկերների կողմից: 
Խնկարկման պահին վերջին միտքը միակն էր․ «Ձեզ բացակա չե՛նք դնի․․․»։
Ուսանողները ծաղիկներ խոնարհեցին մեր հերոսների շիրիմներին և տուն դարձան  իրենց ուխտը վերաիմաստավորած՝ հավերժ փառաբանելով անմահ հերոսներին՝ անուն առ անուն։